In een notendop een uitleg zo de wet dit in recht laat zien.

Het publiek zijn wij allen in onze publiekrechtelijk mensenrecht. Mensen zijn vrij onder de wet en mogen zich ook verenigingen verenigingen oprichten en machtigingen aan hun lede vragen als wel verenigingsregels maken.

1 UVRM alle zijn gelijk in rechten geboren.

1 Grondwet, het gelijkheidsbeginsel en de mens is vrij ook gebruik te maken van het privaatrecht in de hoedanigheid van zijn rechtssubject persoon art 1:1 BW dat is dan ook privé in de vrijheid van keus.

De wet garandeert de vrijheid van de mens in zijn publiek en privaatrecht. Vooral met dat privaatrechtelijk handelen van die verenigingen gaat het op zeker mis. Een mens kan in zijn privaatrecht als persoon afwijken van zijn publiekrecht bij voorbeeld een arbeidscontract er is geen spraken van dwang de vrijheid staat voor op en de wil is daar de factor dus geen spraken van art 3 & 4 uvrm of mensenhandel art 273f sr art 274 sr slavernij.

Rechtspersonen publiek en privaat

verenigingen stichtingen / ANBI’s zijn ook publiekrechtelijk (mensen in vereniging) staat /overheid/politiek is ook publiekrechtelijk. De wet = strafrecht ook publiekrechtelijk en geldt voor iedereen ART 2 SR ook voor publiek verenigingen geldt in de doorkruising naar privaatrecht in rechtspersoon A de rechtspersoonlijkheid en B art 2:5 BW.

Het gelijkheidsbeginsel geldt in privaatrecht ook, dan is het gelijkheidsbeginsel van privaatrecht van toepassing op het vermogensrecht van boek 3 in het bijzonder art 3:33 BW de wilsvertrouwensleer welke samen met de doorkruisingsleer, de aanvaardbaarheid van een rechtshandeling met rechtsgevolgen bepaalt. Zo is er dan ook de onaanvaardbare doorkruising van het recht. Welke door handelen volgens de wet verboden zijn en van rechtswege nietig zijn wegens een onrechtmatige daad.

Aan elke publieke doorkruising naar privaatrecht dient een wil ten grondslag te liggen van een levend entiteit, de handels naam en het biometrisch kenmerk van de entiteit (de natte handtekening) bevestigen de wilsverklaring welke is vereist voor die rechtshandeling van uit de levend entiteit in de identificatie van die entiteit (identiteit)

De rechtspersoon is in die hoedanigheid niet bevoegd als dode fictie een rechtshandeling te plegen.

Het verbintenissen recht kent dan ook de eenzijdige en meerzijdige verbintenissen.

Een rechtspersoon zelf kan handelen door reclame aanbiddingen een rechtstreeks individuele benadering dient via een natuurlijk persoon te gaan.

1. Een mens stapt in persoon (privaatrecht) en verklaard zijn wil richting een rechtspersoon de dienstbaarheid van deze rechtspersoon te wensen op een reclame van die rechtspersoon. Dit is een eenzijdige verbintenis waar alleen de mens zijn wil verklaart en er een verbintenis gecreëerd word (1 handtekening)

2. Een mens stapt in zijn persoon in rechtspersoon en verklaard zijn wil richting een natuurlijk persoon de dienstbaarheid van deze rechtspersoon aan te bieden. Dit is een tweezijdige verbintenis waar beide mensen hun wil verklaren door het aanbod en de aanvaarding een verbintenis gecreëerd word (2 handtekening)

Het gebruik door de overheid van de privaatrechtelijke weg ter behartiging van publieke belangen werd tot het begin van de jaren ’90 van de vorige eeuw met name aan de beperking onderworpen dat dit gebruik niet in strijd mocht zijn met de wet. Ook mocht de overheid geen misbruik maken van haar bevoegdheden of van een feitelijke machtspositie. Dit blijkt duidelijk uit het klassieke

Kruseman-arrest van de Hoge Raad uit 1962. Het ging in dit arrest om de aanvaardbaarheid van het bedingen van een van de gemeente gevraagde medewerking tegen een financiële prestatie.

De Hoge Raad overwoog dat dit geoorloofd was ‘tenzij tegen het bedingen of het in ontvangst nemen van die prestatie enig wettelijk beletsel bestaat, dan wel de overheid aldus handelende misbruik maakte van de bevoegdheden of de feitelijke machtspositie welke die medewerking voor

haar wederpartij noodzakelijk deden zijn en haar tot die medewerking in staat stelden’.

De wet kent de strafbaarheid van de onrechtmatige daad als “dwang” in art 365 sr art 284 sr art 273f sr welke van rechtswege dan ook nietig zijn.

Zo kan een overeenkomst door de rechter, al dan niet partieel, nietig worden geoordeeld (artikel 3:40 en artikel 3:41 BW); het behalen van het met die overeenkomst beoogde beleidsdoel komt dan op losse schroeven te staan. Ook kan een door de gemeente ingestelde vordering uit onrechtmatige daad door de rechter worden afgewezen, met alle gevolgen van dien. Ook kan jij zelf op de grondslag van art 3:44 BW en dergelijk rechtshandelen vernietiging met art 3:49 BW en art 3:50 BW

Een poging dwang uit te oefen is ook strafbaar onder art 45 sr

Een voorbeeld is door misleiding schenkingen voor hun ANBI instellingen te vragen als of dit een private schuld zou zijn. De doelstelling is een overeenkomst te stand te brengen zo dat de giften afdwingbaar worden in privaatrecht volgend art 6:5 BW

Of het publiekrecht met de overeenkomst wordt doorkruist, gaat het bij bevoegdhedenovereenkomsten echter veeleer om de vraag of de inhoud van de overeenkomst al dan niet in strijd is met de regels van publiekrecht. Artikel 3:14 BW verbiedt privaatrechtelijke rechtshandelingen die in strijd zijn met het (on)geschreven publiekrecht en deze bepaling is ook, beter gezegd: juist, tot de overheid gericht. Omdat de rechtsvragen rond de bevoegd-hedenovereenkomst in de eerste plaats aan de burgerlijke rechter worden voorgelegd, zal deze het geschil naar de civielrechtelijke normen beoordelen. Artikel 3:14 BW slaat daarbij de brug naar de publiekrechtelijke normstellingen.

Een bevoegdheid die iemand krachtens het burgerlijk recht toekomt, art 1:1 BW mag niet worden uitgeoefend in strijd met geschreven of ongeschreven regels van publiekrecht.

Het Strafrecht is publiekrecht dat is “de wet” dit is ieders recht, ook handelingen tegen het privaatrecht als wederrechtelijk handelen zijn daarin strafbaar gesteld!

Artikel 13

1.Degene aan wie een bevoegdheid toekomt, kan haar niet inroepen, voor zover hij haar misbruikt.

2.Een bevoegdheid kan onder meer worden misbruikt door haar uit te oefenen met geen ander doel dan een ander te schaden of met een ander doel dan waarvoor zij is verleend of in geval men, in aanmerking nemende de onevenredigheid tussen het belang bij de uitoefening en het belang dat daardoor wordt geschaad, naar redelijkheid niet tot die uitoefening had kunnen komen.

Goede trouw van een persoon, vereist voor enig rechtsgevolg, ontbreekt niet alleen, indien hij de feiten of het recht, waarop zijn goede trouw betrekking moet hebben, kende, maar ook indien hij ze in de gegeven omstandigheden behoorde te kennen. Onmogelijkheid van onderzoek belet niet dat degene die goede reden tot twijfel had, aangemerkt wordt als iemand die de feiten of het recht behoorde te kennen.

Plaatje ter illustratie van hun ANBI.

H et recht recht voor iedereen!

In feite werd tot het begin van de jaren ’90 van de vorige eeuw de klassieke ‘gemene rechtsleer’ gevolgd. De gemene rechtsleer beschouwt het privaatrecht als het (al)gemene recht dat altijd geldt voor zover het publiekrecht er niet van afwijkt. De overheid kan volgens deze leer, behoudens genoemde publiekrechtelijke afwijkingen, gewoon gebruik maken van privaatrechtelijke bevoegdheden en rechten. Wel wordt het gebruik van deze privaatrechtelijke bevoegdheden

publiekrechtelijk ‘ingekleurd’. Vóór het begin van de jaren ’90 van de vorige eeuw stond, met inachtneming van genoemde beperkingen, voor de overheid en dus ook voor gemeenten de keuze tussen twee wegen – publiekrecht of privaatrecht – open. In de literatuur wordt dit ook wel aangeduid als de tweewegenleer.

Artikel 4:124 Awb, dat bepaalt dat een bestuursorgaan voor de invordering van geldschulden ook over de bevoegdheden beschikt die een schuldeiser op grond van het privaatrecht heeft.

Echter ligt er dan een overeenkomst ten grondslag die dit recht ook een afdwingbaar recht maakt. Zo we ook in het verbintenissen recht zien is een natuurlijke verbintenis in rechten niet afdwingbaar art 6:3 BW

Het is met name de rechter geweest die de keuze voor het gebruik van de privaatrechtelijke weg aan grenzen heeft gebonden. Dit heeft voor een belangrijk deel plaatsgevonden met de in het Windmill-arrest ontwikkelde doorkruisingsleer.

Met het door de Hoge Raad in 1990 gewezen Windmill-arrest werd de tweewegenleer in wezen vervangen door de leer van de ‘onaanvaardbare doorkruising’. Kort gesteld houd dit voor de ANBI in, dat waar een publiekrechtelijke weg mogelijk is niet voor de privaatrechtelijke weg gekozen kan worden.

Weet dat het geven van een machtiging van uit de rechtssubject persoon aan vertegenwoordiger ook een verbintenis is. Welke ook door gedrag en stilzwijgen tot stand kan komen art 3:35 BW art 3:61 BW maar dat dit macht de hoogste macht is waarop een ambtseed word afgelegd die alleen een discretionaire bevoegdheid betreft welke door de mensenrechten word begrenst.

Het primaat (het voorrecht) van politiek bestaat niet in een democratische rechtstaat.