Vanaf begin 2020 boden politici en superrijken vaccinaties als enige uitweg voor een door henzelf gecreëerd probleem. Typische problem, reaction, solution. Veel discussie, veel onderzoek, veel onderdrukte dissidenten, resulterend in ruzies in gezinnen, ruzie binnen families, ruzie op straat en op de werkvloer. Het voelde allemaal onwerkelijk.
Ruzies zijn onvermijdelijk. Dat weet iedereen die een langdurige relatie heeft ondergaan, zowel professioneel als privé. Tijdens dergelijke conflicten herken je dat gevoel van langs elkaar heen praten en gebrek aan onderling begrip. Datzelfde gevoel had de wereldbevolking vanaf begin 2020 bij vrijwel alle wereldpolitici.
Vanzelfsprekend volgt dan onderzoek, zelfreflectie, nadenken, lezen, uitzoeken. Wat mis ik? Totdat die vraag opduikt, “Hoe zijn we eigenlijk getrouwd? Welke afspraken zijn gemaakt?” Zowel 1-op-1 als met gehele samenleving?
Inventarisatie van alle afspraken begint onvermijdelijk bij de schepper, god, moeder natuur of welke andere benaming wenselijk is. Die schepper gaf ons onveranderbare natuurwetten zoals zwaartekracht, elektromagnetisme, verdamping. Die heten onveranderbaar omdat niemand ze kan miskennen.
Niet doden, niet stelen, niet liegen.
Uit die natuur ontstonden mensen via een geniale door elektromagnetisme aangestuurde mix van elementen. Die elementen zijn beschreven in de periodieke tabel. Die tabel is voor alle materie wat het alfabet is voor alle boeken, een duiding van de kleinste bouwstenen.
Willen die mensen goed samenleven, dan zullen ze zich moeten houden aan bepaalde gewoontes. Daarvan is de meest basale, respecteer anderen en hun eigendom. Niet doden, niet stelen, niet liegen, niet dwingen. Daarnaast kunnen mensen onderling additionele afspraken maken. Zo ontstaan contracten. Ten slotte kunnen mensen een kleine groep aanwijzen die centrale zaken mag regelen. Dat krijgt vorm in het publieksrecht.
Dat publieksrecht is verdeeld in strafrecht en bestuursrecht. De eerste is bedoeld voor diegenen die anderen of andermans eigendom schaden. Anderzijds bestaat publieksrecht uit bestuursrecht. Dat zijn de regels waaraan vooral ambtenaren zich moeten houden in de uitoefening van hun functie. Dat geeft ook duidelijkheid aan niet-ambtenaren.
Terug naar vandaag, naar die schreeuwende politici binnen dat publieksrecht. Ja, ze mogen algemene zaken regelen, echter binnen hun domein waaronder het onderhouden van bruggen en wegen, het bouwen van ziekenhuizen, plaatsen van stoplichten en uitgeven van paspoorten en rijbewijzen. Over echte mensen hebben ze niets te vertellen.
Uiteraard hebben bestuurders een beschermtaak naar de samenleving, echter alleen binnen het strafrecht, per individu, waarbij de politie criminelen kan arresteren op basis van een goed onderbouwde verdenking of aanklacht van een benadeelde. Dat geeft enigszins uiting aan het gewoonterecht.
Het dragen van een virus is echter geen misdaad. Het weigeren van testen of injecties eveneens. Die ambtenaren en politici weten dat uiteraard heel goed, echter verkennen ze onder druk van enkele superrijken de grenzen van het bestuursrecht.
Dus sta je, zoals soms in ieder huwelijk, tegen elkaar te schreeuwen. Welles, nietes, welles, nietes, pratend vanuit verschillende invalshoeken. Want wat blijkt, je partner, die oud-politicus, oud-ambtenaar, vervaardigde ooit een klantenkaart waarmee je efficiënt kon deelnemen aan het economisch verkeer. Dat heet een paspoort.
Hoewel dat paspoort persoonlijk eigendom lijkt, werd deze door ambtenaren vervaardigd, en daar wringt de schoen, evenals de oplossing. Want als ambtenaren en politici iedereen toeschreeuwen dat ze moeten worden geprikt, terwijl het volk overduidelijk hun eigendom niet is, dan rest maar 1 conclusie: Ze schreeuwen tegen paspoorten, want daarvan zijn ze mede-eigenaar, ze hebben het immers vervaardigd. De betaling voor die paspoorten kunnen we classificeren als een eenmalige huurbetaling. Zoals bij een huurappartement het eigendomsrecht is gesplitst van het gebruiksrecht.
Lang verhaal ingekort… met mijn paspoort naar zo’n prikstation waar het arme boekje staatsgeheime mRNA vetbolletjes kreeg ingespoten. De prikdame protesteerde initieel, maar begreep daarna mijn stelling dat hooguit mijn paspoort, maar zeer zeker niet ik, eigendom was van enige bestuursrechtelijk orgaan.
